KONAK KNEZA MILOŠA
Konak kneza Miloša nalazi se u Brestovačkoj Banji nadomak Bora. Sagrađen je 1837. godine i predstavnja reprezentativnu građevinu srpske arhitekture prve polovine 19. veka. Konak je prizemna zgrada pravougaonog oblika. Jednostavne je konstrukcije. Fasada je bez ukrasa. Sazidan je u bonruku, sa profilisanim gredama na uglovima. Grede su od hrastovine i pored konstruktivne, imaju i dekorativnu funkciju. Krov je bio, sve do 2005. godine pokriven ćeramidom što se uklapalo u stil gradnje. Prozori su dosta mali i uzani. Na njima su zavese od prizrenske svile. Unutrašnjost predstavlja skladnu celinu koju čine ukupno pet prostorija – veliki hol i četiri sobe. Po dijagonali građevine, sa severne strane, desno od ulaznih vrata je doksat (trem), a levo od izlaznih, sa južne stane, smeštena je manja odžaklija (kuhinja) sa ognjištem. U prvoj polovini 19. veka, 1837. godine u Srbiji je ukinut turski spahijski sistem. Bor i okolina priključeni su zemlji matici i tada počinje ubrzani razvoj ovoga kraja. Knez Miloš Obrenović dolazi u Brestovačku banju zainteresovan za izvore lekovite vode poznate još od starih Rimljana. Turci su do tada koristili lekovitosti ovih voda. Iz istorijskih spisa se zna da je u Brestovačkoj Banji 1834. godine, boravila kneginja Ljubica Obrenović sa begovima i svojim sinovima Milanom i Mihajlom Obrenovićem. U to vreme podignuta je i jedna zgrada za siromašne bolesnike. Vremenom, ovde su objekte gradili članovi dinastija Obrenović i Karađorđević, pa je Banja bila poznata i van granica Srbije. Brestovačka Banja bila je omiljeno lečilište i letovalište srpskih vladara. Knez Miloš Obrenović je u Brestovačkoj banji izgradio konak za sopstvene potrebe. Vode u Brestovačkoj Banji pokazale su se delotvornim za reumu. Danas njegov konak predstavlja kulturno-istorijski spomenik. U prostorijama objekta nalazi se muzejska postavka pod nazivom „Brestovačka Banja u vreme kneza Miloša”. U tom prostoru izloženi su portreti značajnih ličnosti političkog, kulturnog i društvenog života Srbije, koji su boravili u Brestovačkoj Banji kao gosti kneza Miloša.
KRAJINSKI OBIČAJI
Bogata kulturna baština ogledana u običajima i obredima tokom prazničnih i svakodnevnih rituala, počev od običaja ženidba i udadba, kao i tradicionalnih obreda tokom verskih i svetovnih manifestacija, čine posebnim krajinske običaje. Pored običaja u vezi sa rođenjem i svadbom, poseban i najupečatljiviji običaj vezan je za sahranu, zbog brojnih rituala koji on iziskuje. Kolo za mrtve je samo jedan delić ovog kulta, iskonski ritual koji se među vlaškim življem Timočke krajine održao do današnjih dana. U kolu veliki peškiri okićeni raznim slatkišima. Kolo se igra naopako jer se igralo u suprtonom smeru od onog za veselje.Igrom i slikom pokojnika u kolu, veruju se da se na taj način uspostavlja veza između živih i mrtvih. Opšte je poznata stvar da je vlaški kult mrtvih, bogatiji nego kod ostalih naroda u Evropi. Kao što se novorođenče, nevesta i mladoženja moraju kupati, tako se kupa i pokojnik, da bi se sa njega skinuo sloj koji je imao dok je bio na ovozemaljskom svetu. Kada osoba umre prekrivaju se sva ogledala, jer se u tradicionalnoj kulturi Srba verovalo da duh pokojnika može da uđe u ogledalo, i tako ostane u kući. Bitno je bilo i da se pokojnik u kovčeg spusti sa nogama okrenutim ka severu. Smatra se da duša pokojnika luta još četrdeset dana nakon smrti. To je krizni period, koji postoji i u rođenju i u svadbi. One duše koje se teško odvajaju od svog tela su nečiste, i to su osobe koje nisu umrle prirodnom smrću, ili ako celokupni obred sahrane nije izvršen kako bi trebalo. Nakon sahrane sprema se jelo koje se jede za dušu pokojnika.U Vojvodini se naziva daća, a u ostalim delovima Srbije pomana. Posle tih četrdeset dana, smatra se da se duša odvojila od tela potpuno, da se smirila i da je potpuno prešla u „drugi svet“, odnosno da je prošla kroz obred prijema. Posle četrdeset dana, ponovo se sprema daća za dušu pokojnika i obilazi mu se grob. Običaji i oko rođenja, oko svadbe, kao i oko sahrane, iako nisu u potpunosti prisutni, ipak su zadržali svoje osnovno značenje. Oni predstavljaju kult našeg naroda, i očuvanje tradicije.
KRALJEVICA
Južno od grada Zaječara prostire se park-šuma „Kraljevica“, brdo koje pruža izvanredne uslove za ljubitelje sporta i rekreacije. To je predeo od istorijskog značaja za opštinu, koji se ističe posebnim živopisnim izgledom prirode. Obiluje pretežno četinarskom šumom. Neposredno održavanje, uređenje i upravljanje je u nadležnosti Sportsko rekreativnog centra Zaječar, koji je osnovan 1976. godine. Ova ustanova u svom sastavu objedinjuje kompleks sportskih terena i objekata različite namene ukupne aktivne površine 55.000 m2: sportska hala, bazen, fudbalski stadion, otvoreni tereni sa tvrdom podlogom i park-šuma „Kraljevica“. Na Kraljevici se nalaze još: vašarište, hipodrom, trim i ski staza, Dom omladine, Dom izviđača, Planinarski dom, Kazamet, Konjički klub. Zaječar je jedan od retkih gradova u Srbiji koji može da se pohvali gradskom žičarom, na kojoj je moguće i noćno skijanje. Od istorijskih znamenitosti tu se nalazi spomenik junaku iz Timočke bune Ljubi Didiću, Vešala koja su podignuta u čast ljudi koji su tu stradali za vreme Drugog svetskog rata, Rimske (turske) stepenice, tvrđave iz doba Prvog srpskog ustanka (istočna i zapadna), krst u čast žrtvama posle Drugog svetskog rata. Kraljevica je poznata po tome što se tu održavaju tradicionalne kulturne manifestacija kao što su rok festival „Zaječarska gitarijada“, moto skup, festival elektronske muzike „Zalet“, „Outhide“ festival i mnogo toga. Na samom vrhu brda, od 1997. ovde se nalazi i Fakultet za menadžment, prvi privatni fakultet u Istočnoj Srbiji.
Ovaj projekat je sufinansiran sredstvima Ministarstva kulture i informisanja
,,Stavovi izneti u podržanom medijskom projektu nužno ne izražavaju stavove organa koji je dodelio sredstva”