STARA PLANINA
Stara planina predstavlja prirodno bogatstvo izvanrednog značaja, i ima odlične predispozicije za razvoj turizma. Područje „Babin zub“ nazvano je po markantom uzvišenju Babin zub, visine 1758m n.v. Prostire se na severozapadnim padinama Midžora, – Babin zub – Bolvan – Brezovička čuka i na južnim padinama glavnog pograničnog grebena Stare planine prema Bugarskoj u slivovima Strmne, Debeličke i Crnovrške reke, zahvatajući površinu od 100,8 km2. Na teritoriji opštine Knjaževac ovo područje obuhvata cele atare sela Ćuštica i Crni Vrh i delove atara sela Balta Berilovac i Janja. Reljef Stare planine predstavlja prirodnu vrednost koja se sreće kod malog broja planina kod nas. To je prema teritorijalnom obuhvatu velika planina sa vrhovima iznad 1400m. Blagi i oštri usponi, prostrane livade, rečni useci i doline, kompleksi obrasli četinarskom šumom predstavljaju osnov za razvoj različitih oblika turizma. Klima je izuzetno povoljna sa stanovišta razvoja turizma. Stara planina je skoro pet meseci pod snegom na visini između 1100m i 1900m, što predstavlja dobru osnovu za upražnjavanje zimskih sportova.
Šume bogate životinjskim svetom omogućavaju bavljenje lovnim turizmom, a i tokom leta je moguće uživati u razlićitim sportskim aktivnostima. Prostori Stare planine su ekološki čisti i zdravi, bez aerozagađenja i „prljave industrije“. Kao strogi rezervati prirode proglašeni su Babin zub, Draganište i Golema reka, a vodopad Bigrenog potoka ima status hidrološkog spomenika prirode. Veliki raspon nadmorske visine odredio je razvoj i opstanak retkim vrstama biljaka. Bogatstvo flore ogleda se i u bogatstvu lekovitog bilja. Na ovom terenu se mogu naći i mnoge vrste makrogljiva. Faunističkim istraživanjem dnevnih leptira Stare planine utvrđeno je 116 vrsta dnevnih leptira. Istraživanjem je ustanovljeno 6 vrsta vodozemaca i 12 vrsta gmizavaca, od 46 vrsta koje žive na čitavom prostoru Srbije. Područje Stare planine, karakteriše se prisustvom 26 vrsta riba. Broj poznatih vrsta ptica Stare planine je 203 vrste, (što iznosi oko 53,1% od ukupnog broja poznatih ptica u Srbiji). Do sada su na području Stare Planine na teritoriji opštine Knjaževac izgrađeni Planinarski dom sa 80 ležajeva i Hotel sa 2 zvezdice koji raspolaže sa 60 ležajeva. U neposrednoj blizini ova dva objekta nalazi se žičara četvorosed, sidro i dve ski staze. Takođe, iznad hotela nalazi se višenamenski sportski teren. Razvoj turizma na Staroj planini počeo je onog trenutka kada je država prepoznala višedecenijsku težnju naroda ovog kraja da ono što je priroda dala iskoriste za ekonomski napredak i razvoj. U okviru projekta izrađena je i prva ski gondola u Srbiji kojom je omogućen prevoz skijaša do vrha Babin zub odakle polaze ski staze ukupne dužine 13 kilometara. Priča o razvoju planinskog turizma na Staroj planini ovde se ne završava. Master planom za razvoj turizma na Staroj planini je predviđeno da u završnoj fazi bude urađen smeštajni kapacitet sa 22.000 kreveta.
STEVAN STOJANOVIĆ MOKRANJAC
Stevan Stojanović Mokranjac je klasik srpske muzike, njena najistaknutija ličnost na prelazu iz XIX u XX vek, protagonista našeg nacionalnog muzičkog smera. Srpski kompozitor i muzički pedagog, klasik srpske muzike, zaslužan za uvođenje srpskog nacionalnog duha u umetničku muziku. Mokranjčeva je aktivnost višestrana. Rođen je 9. januara 1856. godine u Negotinu, što negotinci s razlogom a ponosom ističu. Preci Stevana Stojanovića vode poreklo iz okoline Prilepa u Makedoniji, odatle su doseljeni u selo Mokranje. Gimnaziju je završio u Zaječaru a potom se upisao na prirodno-matematički odsek Velike škole. Kao gimnazijalac bio je član Prvog beogradskog pevačkog društva. Davne 1879, uz pomoć Pevačkog društva, odlazi na muzičke studije u Konzervantorijumu, u Minhenu. Zbog nesuglasica sa direktorom Konzervatorijuma, Mokranjac u trećoj godini studija (1883) gubi državnu stipendiju, prekida studije i vraća se u Beograd. Godine 1884. postaje horovođa pevačkog društva Kornelije Stanković. Njegovi uspesi, kao horovođe i kompozitora Prve rukoveti i Opela u ge-molu, omogućuju mu da dobije stipendiju i nastavi školovanje 1884. u Rimu, kod Parizotija, a od 1885. do 1887. na Konzervatorijumu u Lajpcigu. 1887. postaje dirigent „Prvog beogradskog pevačkog društva”. Od 1887. do 1900. radio je i kao nastavnik muzike u Prvoj beogradskoj gimnaziji i Prvoj niškoj gimnaziji „Stevan Sremac“ a od 1901. kao predavač pojanja u Bogosloviji. Zajedno sa Stanislavom Biničkim i Cvetkom Manojlovićem osnivač je prve stalne muzičke škole (1899) – Srpska muzička škola u Beogradu (današnje ime „Mokranjac“), čiji je direktor bio do svoje smrti. Njegovom zaslugom osnovan je prvi gudački kvartet u Srbiji. Godine 1906. izabran je za dopisnog člana Srpske kraljevske akademije (danas: Srpska akademija nauka i umetnosti). Njegova najpoznatija dela su svakako Rukoveti – petnaest spletova pesama zasnovanih na folklornim motivima iz različitih delova Srbije, Bosne, Makedonije, Bugarske, Primorski napjevi, kao i muzika za pravoslavna bogosluženja: velelepna Liturgija, Opelo u fis-molu, Tri statije, Tebe Boga hvalim, Veličanije svetom Savi. Iz autobiografije saznajemo koliko je Stevan Mokranjac zapisao melodija, gde kaže: „… da ima oko 160 srpskih narodnih melodija koje je na Kosovu prikupio u februaru 1896. godine i oko 300 narodnih melodija iz raznih srpskih krajeva, koje je zabeležio ili po svom znanju ili po pevanju raznih pevača. Ostalo je zabeleženo i značajno da je vredno radio i kao melograf. Bio je oženjen 1898. Marijom, bratanicom Uroša Predića. Imali su sina Momčila Mokranjca, profesora Farmaceutskog fakulteta. Beograd je napustio 1914. godine i preselio se u Skoplje kako bi izbegao Prvi svetski rat, a ubrzo potom i umro, 28. septembra iste godine od komplikacija jetre nakon 3 godine bolovanja. Njegovo poslednje delo je „Neotpevana pesma“. Mokranjčeva porodična kuća u Negotinu je 1964. godine restaurirana i pretvorena u muzej i muzički centar. Posmrtni ostaci Stevana Stojanovića Mokranjca su preneti iz Skoplja u Beograd 1923. godine. Njegov grob se nalazi na Novom groblju u Beogradu. U sećanje na Stevana Stojanovića Mokranjca, u njegovom rodnom gradu, Negotinu, od 1965. godine, svakog septembra se tradicionalno održavaju horske muzičke svečanosti „Mokranjčevi dani”. Inače, treba se zapitati šta to čini da su Mokranjčeva dela i danas živa i sveža, dok su mnogi drugi srpski kompozitori njegovog vremena već gotovo zaboravljeni? Razlog svakako nije samo u činjenici da se gotovo celokupan njegov opus zasniva na narodnom (odnosno, tradicionalnom duhovnom) melosu, jer tu Mokranjac nije usamljen.
SUVODOL
Manastir Suvodol se nalazi na krajnjem jugoistočnom delu opštine, u ataru sela Selačka. Manastir je sagrađen na zaravni usečenoj u planini Manastirska Glama i posvećen je Rođenju Presvete Bogorodice. Ubraja se u najstarije zadužbine u Srbiji i vezuje za kneza Lazara (prema svedočenju Episkopa Melentija, koji navodi ovaj podatak kao staro predanje). Vreme postanka crkve nije poznato, jer je stara manastirska arhiva spaljena u toku srpsko-turskih ratova 1876-1878. godine, a novija je uništena za vreme srpsko-bugarskog rarta. Prve podatke o manastiru nalazimo kod Feliksa Kanica, koji je ovde boravio 1860. godine i ostavio pisano svedočenje o bestijalnom uništavanju manastira i fresaka u njemu od strane Turaka posle jedne bitke sa Srbima. Plan crkve, nakon toga obnovljene, podseća na Žiču, jer se i ovde na uski narteks naslanjaju dve kupole, a glavni prostor bez kupola završava se sa tri apside u obliku lista deteline i oskudno je osvetljen malim brojem prozora. Prema opisu geografa Josifa Pančića, koji je 1863. godine posetio manastir, cela unutrašnjost crkve šivopisana je freskama iz života Isusa Hrista i svetitelja. Osnova stare crkve bila je u obliku krsta – sa strane se nalazila mala crkvica – paperta. Kada je 1865. godine crkva napukla u oltaru, srušena je, a na njenim temeljima sagrađena je nova, čija gradnja je završena 1869. godine, za vreme vlade kneza Milana Obrenovića. O tome govori i natpis u sadadašnjoj crkvi. Sadašnja crkva je jednokupolna građevina pravougaone osnove i predstavlja skladnu i po dimenzijama reprezentativnu arhitektonsku celinu. Unutrašnjost crkve ukrašavaju freske novijeg datuma. Na ikonostasu, čiji okvir je izveden u stilu neoklasicizma, veći broj ikona potiče iz druge polovine XIX veka. One predstavljaju vredna likovna ostvarenja školovanih umetnika. Među njima su ikone Milisava Markovića iz Knjaževca, jednog od najplodnijih ikonopisaca Timočke Krajine, rađene 1892. godine. Prema narodnom verovanju, prilikom izgradnje crkve episkop Evgenije stavio je u oltar delić moštiju Svetog Velikomučenika Pantelejmona, najpoznatijeg iscelitelja. Time bi se mogao objasniti dolazak bolesnika iz svih krajeva Srbije u ovaj manastir.
Ovaj projekat je sufinansiran sredstvima Ministarstva kulture i informisanja
,,Stavovi izneti u podržanom medijskom projektu nužno ne izražavaju stavove organa koji je dodelio sredstva”